Табе прысніўся бэзавы Парыж,
Дзе Нотэрдама адзінокі крыж
У небе веснавым свяціўся сумна.
Быў крыж вялікім, як у Віцебск шлях
І ў неба, і на ім сівы манах,
Нібы крумкач стары, сядзеў задумна.
І ты прачнуўся. За вакном Парыж
І Нотэрдам без крыжа. Чорны крыж
Ляжаў, нібыта меч, на Млечным шляху.
А па-над горадам матыль ляцеў
І ты за ім, як цень, ляцець хацеў,
І сеў матыль на поўню, як на плаху.
(Віктар Шніп БАЛАДА МАРКА ШАГАЛА)
Спектакль, як дзіця, нараджаецца ў хвіліну, абраную Богам. Эксперыментальная пастаноўка Дар’і Зімніцкай “Шагал.Зыход” здолела на поўны голас заявіць пра сябе ў 130-ю гадавіну народзінаў найвядомейшага з віцебскіх мастакоў ля ганку яго дома-музея на Пакроўскай вуліцы. Пад высокай грушай, чыё лісце ашчадна вяртала акцёрам праменьчыкі святла. У вачах самых адданых прыхільнікаў творчасці мастака. Пад яснай поўняй сярэдзіны лета.